कविताः मेराे देश

मेरो देश

-        जनार्दन कट्टेल

हिमालको सुशोभना, छ अन्त खै कहिँ कतै 
पहाडको यो सम्पदा छ  विश्वमा कहिं कतै
अर्पूव छ स्वदेश यो जहाँ तहाँ जता ततै
तिमी मभित्र नै यतै लुकेकोछौ जहाँ जतैं  ।। १।।

सबै परिश्रमी भए छ उर्वरा मधेश यो
छ मोहनी, छटा, मनै हुरुक्क विश्वको
सबै पवित्र सन्तति यो देशका सबै मणिऽ
उठौं जुरुक्क भै सबै विकासको छ यो घडिऽ ।।२।।

अंगालेर असभ्यता, निकृष्टता र निचता,
अज्ञानको प्रयोगले मिलेछ के त उच्चता ?
नसम्झ यो अनन्तमा  विलाउँदै छ बीरता,
गुराँसको सछत्रमा लुकेको छ सबै दिशा ।।३।।

अबेर भो अझै पनिऽ सुतेर बन्छ कि भुमी ?
अटूट र्काय भित्र नै बनी  रहुन् सधैं भुमी ।
नचिनेर स्वयंप्रति तिमी भने बेहोश छौ,
ए राष्ट्रका अनन्य हो ! तिमी कता हराएछौ ? ४।।

यो देशको उज्यालोको छ विश्वमा के संशय ?
गरे के हुन्न ? पाखुरा तिमीसँगै छ निश्चय ।
फुलाउनु छ राष्ट्रको सगर्व फूल आँकुरा
अनेकतामा एकता मिलाउँदै यि टाकुरा ।।५।।

छ दूर लक्ष एक यो मिलाउने सबै जनऽ
जुटी महान संप्रभू फुलाउने सबै कणऽ ।
गरौं पवित्र निश्चय, गरेर ज्ञान संचयऽ
सम्बृद्धता यो देशको जपेर लाख तन्मयऽ ।। ६ ।।

भलो छ यो सबै मन मिलेर बस्दिए कतिऽ
सयौं सुपुष्प हार यो उनिएमा अझै कतिऽ
अति सुगन्ध देशको, हराभरा भई फुलोस् !
यही छ कामना अझैं हिमालमा नयन् खुलोस ।।७।।