सदाचार

 

सदाचार

 

१.           दुई हरफ आत्म प्रशंशा र

           एक अनुच्छेद बिक्रितिप्रति व्यङ्ग्य कसेपछि

      कवि निश्वास छोड्छ- आत्मसन्तुष्टिको ।

      अनि –

आफ्नो कमाउ धन्दामा लाग्छ,

उत्कृष्ट जिल्दा भित्र आत्म प्रशंशा र व्यङ्ग्य बिक्रीको निमित्त

बजार कब्जा गर्नतर्फ।

 

२.     टेलिभिजनको पर्दामा प्रशासरण हुने

उत्कृष्ट विज्ञापनले ग्राहकहरु दिग्भ्रमित भएकै छन्

उपभोक्ता छक्क पर्छन-

यथार्थ त प्रयोग गरेपछि त थाहा लाग्ने रहेछ,

ओहो!  विज्ञापन त भ्रमको खेति त रहेछ नि !!

उत्पादक/वितरकहरुको खेति मैलाएकै छ,

ठगिने ठगिएकै छन्,

त्यही ठगीबाट आर्जित नाफाको अंश

सरकारले आफ्नो कर थाप्छ र गर्छ

राजस्वको पुनर्वितरण

धन्य मेरो सरकार !!

 

३.     एउटा पेशाको चर्चित, सफल  वा असफल पेशाकर्मी

अझै राम्रो पेशाको खोजीमा

राजनीतिमा छिर्छ,

खै के देखेर ऊ यति आकर्षित भयो हँ ?

के साँच्चै राजनीति-

उसको पेशा भन्दा उपल्लो दर्जाको पेशा हो त ??

 

४.     यस्ता अनेकन दृष्यहरु/ रमिताहरु

रङ्गमञ्चमा मञ्चन भएपछि-

कथित देशभक्त आत्माहरु खुय्य गर्छन् ...

सपना पनि देख्छन् सुधारको कसैले त

जस्तो कि एउटा क्रान्तिकारी रोमञ्चकता !!

कतै यो सपना देखाई- हो कि अभिनय मात्र ?

 

५.     साँच्चै नै सपना देखेको भए त

जरामा लागेको रोगलाई जिस्क्याएर

किन कोही पातमा दवाई छर्किन्थ्यो ऊ ?

टाउको दुखेको बिरामी आउँदा

किन उसले भुँडी तिर उपचार गर्दो हो र ??

 

६.     ढाटछलीको कल्पवृक्ष हलक्क बढेर

जहर फल्न थालेपछि,

त्यही बृक्षमा आफू ओतिन नजानेपछि,  

सुरक्षित हुन नसकेपछि-

मेरै गाउँको प्रेम भाइले

आफूलाई प्रेम गर्न सकेन र उद्‍घोष छाड्यो-

म मरे पनि मेरो देश बाँचि रहोस् ।

 

७.     के प्रेमले सोचेन होला

देशको समृद्धि ?

के यो समृद्धिमा अट्दैनन-

उसको बाबुको दमको उपचार?

उसको आमाको जुन फुलेको मुहार,

न्यायो खुसी परिवारको

अनि,

ऋणले नकोपरेको आफ्नै गिदी ??

 

८.     प्रेमको देश भन्नु त बेलगामको सत्ता रहेछ, हो कि ?

बेलगाम व्यक्तिहरु

बेलगाम पेशाकर्मीहरु

बेलगाम निजी क्षेत्र / बेलगाम सार्वजनिक क्षेत्र

बेलगाम राजनीति

बेलगाम कवि

के यही मेरो देश हो त ?

 

९.     कि त यो देशमा डार्विनको सिद्धान्त बाँचेको छ,

सर्भाइभल अफ फिटेस्ट बनेर,

कि त यो देशमा आत्मरति बाँचेको छ

जस्तोकि- कसैले नदेख्ने गरी गरेको अपराध त बहादुरी हो

जस्तो कि- आफूले गरेको भ्रष्टाचार त कलाकारिता हो

अरुले नदेखेसम्म यो त सदाचार हो,

यस्तो कसरी  हुँन्छ हँ ??

 

१०.     भो अब त अति भो

आऊ, भत्काउ यी कुसंस्कारका पर्खालहरु-

जुन पर्खालले

सदाचारको सातो उडाइदिन्छ,

जुन फुल्नु पर्ने आमाको अनुहारमा

ग्रहण लगाइदिन्छ।

 

११.     ओ कवि,  सुन -

अब आत्म प्रशंशाको ऐनामा देखिने तिम्रा प्रत्येक हरफहरुमा

भेटिनुपर्छ निमुखा नेपालीको निधारको चाउरी,

भरिनुपर्छ - भाङ्ग्रोले छोपेको भोको पेट,

तिम्रो व्यङ्ग्यबाणको निशानाले

आफ्नै स्वार्थपुर्ति गर्न छोडेर

फेर्नु पर्छ नेपाल आमाको च्यातिएको पछ्यौरी

बचाउनु पर्छ लाज आमाको ।

 

१२.          ओ कवि, खोज अब यस्तो बाटो

जुन सफल पेशा कर्मीले

आफ्नै पेशामा रमाउन सकोस्

अझै राम्रो पेशाको खोजीमा-

राजनीतिलाई पेशा बनाउन नपरोस्॥