गजलः नमातिने नशा कुन छ, तिमी र म सँगै हुँदा

सँधै यस्तै बेला हुन्छ, तिमी र म सँगै हुँदा ।
बेहोशीले थोरै छुन्छ, तिमी र म सँगै हुँदा  ।।


अलि अलि मेरो नशा तिमी उस्तै मदमत्त,
अरु सवाल् कसले सुन्छ, तिमी र म सँगै हुँदा ?


अन्त धाउने कहाँ होर,तिम्राे निमन्त्रणा छदै,
नमातिने नशा कुन छ, तिमी र म सँगै हुँदा ।।

आफ्ना पराई सबका हुन्छन्, के को यति ठूलो चिन्ता ?
खै को हाँस्छ, खै को रुन्छ, तिमी र म सँगै हुँदा ।

पिउनलाई नि अलिकति केमेष्ट्री त मिल्नै पर्यो
मनले अरु कसलाई चुन्छ, तिमी र सँगै हुँदा ?

गजलः किन अलमल शर्मिला बीच बजारमा ?

किन अलमल शर्मिला, बीच बजारमा ?
अाँखा भरि छ त तीला, बीच बजारमा ।

झटपट किनमेल गर्नु, फिरिहाल्नु छैन,
साँझसम्म गर्छौ ढीला, बिच बजारमा ।

फलफूल अनि मीठो चोखो खाने गर यार,
छान्छौ यस्ता अमिला बीच बजारमा ।

सज्जन मान्छे भेटिनौ र तिम्ले कहिँ कतै ?
पुजी हिड्छौ सँधै शीला बीच बजारमा ।

जे हुनु थ्यो भै गयो, सावधान आजै देखि
नदेखाउ धेरै लीला बीच बजारमा ।

कथाः गाँठाे

झापाको दामुनाबजारबाट घर हिडेको म दमकमा बसबाट ओर्लिए पछि अलमल परेको थिएँ । मेची राजमार्ग बन्द रहेछ । अनिश्चित कालका लागि । २०५७ माघ महिनाको कुरा हो यो । जतिबेला माओबादी द्वन्द्व उत्कर्षमा थियो । जानु पनि छ, बाटो पनि बन्द, क्या फसाद । केही बेर त्यही अलमल गरें ।  नजिकै झोलाको पसल रहेछ । झोला किन्नै पर्ने थियो । खोजे जस्तै भयो । नयाँ झोलामा पुरानो झोला खाँदखुद पारें । यति बेरमा पसले सँग दुई चार गफ भइसकेको थियो । उसको पहाड घर रवि तिर रहेछ ।  ५ वर्ष भो रे पसल थापेको ।
–“अनिश्चित काल भन्छन् । खै ! भोली खुल्न पनि सक्छ । एक हप्ता नखुल्न पनि त सक्छ । के थाहा !”, पसलेले अनिश्चिताको परिभाषा दिदै सम्झायो ।
–“हो दाइ, अब म पो के गर्ने ?”
– “अलि बेला घक्र्यो, नभा हिडेरै पुगिन्थ्यो नि । जितपुर सम्म त” मैले नसोचेको सम्भावनाको कुरा सम्झायो ।
–“ कति समय लाग्ला त दाइ, हिडेर जाँदा ? ”
–“म चांहि आठ घण्टामा रबि पुग्छु । उता तिर पनि त्यस्तै नै होला । लगभग तीन घण्टा हिडेपछि  जितपुर तिर जाने बाटो छुटिन्छ । उताको बाटो त मलाई पनि  आइडिया भएन हो भाइ । ” पसलेले  आफूले जाने जति प्रष्ट पार्यो ।
दमकबाट जितपुर मंगलबारे सम्म आवत जावत गर्दछन भन्ने मैले पनि कता कता सुनेको थिएँ । यो नयाँ बाटोको यात्रा गर्ने बिचार मनमा आयो । अब ढीला गर्नु भन्दा बाटो लाग्नु नै उचित सम्झेर पसलेलाई बाटोको बारेमा थप जानकारी मागें ।
¬–“यही सडकबाट सिधै उत्तर जाने । रतुवा खोलालाई दाहिने पारेर । खोला पहाड भित्र पस्दा भने खोलाको बाटो नै समात्नु पर्छ । पेरुङ्गे खोल्साबाट पुर्व जानु ।” उसले छोटकरीमा पुरै बाटो देखायो ।
करीब एक घण्टा उत्तर तिर हिडेपछिपहाडबाट खोलो निस्किएको देखियो । अबको यात्रा खोलाको बगरको थियो । हातमा जुत्ता बोकेर गर्नु पर्ने यात्रा । तर्नु पर्ने जंघारहहरु । पसलेले  भने झैं खोलाको बगरमा करीब दुई घण्टा हिडे पछि उत्तर तिर जाने केही ठूलो पैदलमार्गसँग पेरुङ्गे खोल्सा तिर जाने बाटो छुट्टियो ।
पेरुङ्गे । सुँगुर, कुखुरा बोक्ने चोयाको पेरुङ्गो जस्तै खोल्सो । साँघुरो । दुई पट्टि अग्ला आग्ला पहाड, माथि पुग्दा ती पहाड जोडिने पो हुन् कि झैं लाग्ने । अध्याँरो खोल्सो । त्यसमाथि जंगलको घनत्वले  दिन र रातमा खास फरक नलाग्ने । कुलुलुलु आवाजमा बग्ने पानी । जंगली पंक्षीहरुको अनौठो आवाज । अत्यन्त भयकारी बाटो ।  त्यो खोल्सा भित्रको बाटो करीब एक घण्टाको हुँदो हो – यात्राको अन्त्यमा एउटा  अनौठो दृष्यले मलाई आकर्षित गर्यो । एउटा अधबैसे मानिस खोल्साको किनाराको अग्लो रुखको हाँगमा डोरी बाँधीरहेको । अझ नजिक गएँ । उसले रुख तर्फ बाँध्न छाडेर डोरीको अर्को तर्फ  पासो बनाउन थाल्यो । म मन मनै डराएँ । छाति ढक्क फुल्यो । फेरि तुरुन्तै मनमा लाग्यो – यसलाई कुनै हातलमा मर्न दिन्न । 
सकुन्जेल चिच्याएँ –“ए ए ! के गर्न लागेको, तल झर तुरुन्तै !  रहर हो आत्महत्या गर्न  ?”
मेरो आवाज  सुनेपछि त्यो मान्छे अलमलियो । प्रत्येक सेकेण्डमा अनि सानो सानो कुराले पनि मानिसको बिचार बदलिन्छ भन्थे, हो रहेछ । ऊ मर्न देखि डरायो वा म देखि थाहा छैन ।  केही लजाउदै मेरो नजिक आयो ।
–“आत्महत्या गर्ने हो दाइ ? त्यति सस्तो छ तपाईको जिन्दगी ? यत्रो उमेर छ , घरपरिवार होलान , के पीर पर्यो ? ” सम्झाउने उद्देश्यले मैले रुखो स्वर निकालें ।
–“मेरो जस्तो पीर पर्या भए नि भाइ, तिमी उहिल्यै  मरिसक्थ्यौ । ”
–“होला, तपाई त पीर खप्न सक्ने देखिनु भो । खै, यसपाली पनि अधुरै रह्यो मर्ने धोको ।” जिस्क्याएँ ।
–“ठट्टा नगर न हौ भाइ ।” उसले सुस्केरा छोड्यो ।
म चुप लागें । खे के सोचेर हो, ऊ पनि मेरै गन्तव्य तिर अघि लाग्यो ।  करीब दुई सय पाइला जति माथि उक्लिदा खुला आकाश देखियो । जंगल सकिएछ । एउटा पुरानो खण्डहर भेटियो । कसैले पाटी बनाएर धर्म गरेका थिए होला, कुनै दिन । भत्किएर बाँकी रहेको भित्तामा अँगारका अक्षरले जताततै कोरिएको । जस्तै– A + R , Y + J , B + D, I Love You darling आदि । मानौं यहाँ  अँगारले नाम लेख्दा सबैको प्रेम सार्थक हुन्छ । आफ्नो प्रेमी सँग मिलन हुन्छ ।

त्यो मर्न नसकेको मान्छेलाई यस कथाको मूल पात्र भने पनि हुन्छ । खण्डहरमा बसेर केही खोतल्नै पर्यो ।
भनें – “कस्तो मर्न नसक्या ?”
–“.............। ” ऊ चुप ।
–“बरु म पनि साथ दिनु रैछ ।”
–“के रे ?” हप्कायो ।
– “ला ! डोरी त छुटेछ, लिएर आउँ है ?”
–“अब त्यता जाने होइन,  तिम्रो पनि नीको चाल थिएनछ । कि मर्नै आएको हो ?” उसले आफ्नो मात्र होइन, मेरो पनि जीवनको मूल्य सम्झायो ।
–“ के भो र दाइ, एक बार बाँचिहालियो , संसार देखि हालियो । अब कति बाँच्ने बरु दुवै सँगै मरौं । म पनि पीरै पीरले  भरिएको छु । अब सहन सक्दिन ।” म जिस्किएँ ।
– “घर कहाँ हो ?” उसले प्रसंग नै मोडिदियो ।
– “जितपुर ।” म पनि मोडिएँ ।
– “ला ! अब सबले थाहा पाउछ, हल्ला नगर्नु ल ।”
– “किन र तपाईको चाहिं कता हो नि ?”
– “मेरो पनि उतै हो ।”
– “कहा नेर ?”
– “इबेक तिर पर्छ ।”
– “ए , अनि किन हल्ला नगर्ने त ? मर्न नसकेकोमा लाज लाग्छ ? म त ढोल पिटाइदिन्छु ।”
– “हैट यो बाहुन ले बर्बाद पार्ने भो ।”
– “किन र ?”
– “ज्यान रहनु पर्छ इज्जत साथ । बरु ज्यान गै गाको भा, इज्जतको के कुरा भो र ?”
– “त्यै त , मर्न नि सकिएन, इज्जत मात्र गयो ,  कि त एक ट्राइ मारौ, दुबै मिलेर ?”
– “लु धेर ठट्टा भो हौ भाइ  ।”
–“एउटा सर्तमा हल्ला गर्दिन ।”
–“के सर्त ?” इज्जत बचाउने साँचो खोज्न थाल्यो मसँग ।
–“तपाईको पीर थियो नि, मर्नलाई यहाँ सम्म ल्याउने त्यो खुलस्त पार्नु पर्छ ।”  मैले आफ्नो सर्त राखें ।
–“एस एल सीमा आउने जस्तो प्रश्न सोध्छौ त भाइ !”  कति चाँडै फ्रेस भइसकेछ, ठट्टा पो गर्न पो थाल्यो ।
–“ डिग्रीकै सम्झनुस दाइ,  तर सर्त मान्ने पर्छ ।”
–“ तिम्रो आवाज एक मिनेट पछि मात्रै आएको भए म मरिसक्थें, यत्रो ज्यान बचायौ । पीर पर्या कुरा त गफ गरौला नि हो ।” आश्वासन दियो ।
∞ ∞ ∞
मेरो पीर भने नि , कथा, ब्यथा जे भने नि एउटा गाँठो हो । जीवनमा कति गाँठाहरु फुकाइयो  तर यो यस्तो गाँठो बन्यो त्यसैले मलाई मृत्यूको मुखसम्म पुर्यायो । यसले त आफै लाई कस्तै कस्तै ल्यायो हो  भाइ ।
चार वर्ष अघि  भदौको महिना थियो ।  हामी गाँउका आठ दश भाइ जति खेतको कुलो मर्मत गर्न ग्एका थियौ । दिनभर पर्खाल बनाउन व्यस्त भयौ ।  करीब २ बजे हामीले काम सकेका थियौं । काम सकेपछि खाजा खाने बेलामा विभिन्न दिल्लगीहरु हुन थाले । धेरै हाँसी मजाक पनि भए ।  तर त्यति बेलाको एउटा हसिमजाकले मेरो मजाक मात्र उडाएन । होस हवास उडायो ।  त्यो मजाक– त्यहि गाँठोसँग जोडिएको मजाक ।
त्यो नितान्त व्यक्तिगत  र मैले र मेरै स्वस्नी बाहेक अरुले जान्नु नहुने विषय थियो । मेरी स्वास्नीको भित्री अंगमा भएको अरुले छुन नमिल्ने ठाँउमा भएको गाँठोको बारेमा ती खेतालाहरुले कसरी थाहा पाए ? यो गोप्य विषयमा दुनियाँलाई कसरी थाहा हुन्छ ?  त्यसपछि म खसेको थिएँ छाँगाबाट । 
मलाई त्यही दिन देखि आफ्रनै स्वास्नीप्रति सन्देह लाग्न थाल्यो । अरु नै गाँउका तन्नेरीका मुखबाट स्वास्नीको चोलीले छोप्ने ठाँउको कोठीको चर्चा हुनु – यो पक्कै पनि शुभ थिएन । मेरो शंका अस्वाभाविक पनि त हैन नि । मेरो बैवाहिक जीवन त्यही दिन देखि खल्लो मात्र हैननारकीय बन्न शुरु भयो ।
त्यसपछि म हेरक दिन मेरी स्वास्नीको गतिविधि निगरानी गर्न थालें । दाउरा चिर्ने खेतालालाई खाजा पुर्याउदा होस वा अलैंचि टिप्न जाँदा होस् , उसलाई तन्नेरीहरुसँग हास्नु पर्ने , जिस्किनु पर्ने ।  आफूलाई भन्दा अरुलाई नै भाउ दिने गरेपछि कुन लोग्ने मान्छेले सहन सक्छ भाइ ? बस्तु भाउ पो बाँधेर राख्दा पनि हुन्छ, मान्छे बाँध्न पनि मिलेन । सँधै गोठालो लागेर साध्य पनि चल्दैन । अब कहिले हाट जानु पर्छ । कहिले कता काम पर्छ । त्यसपछि मेरो अदेखमा उसले के के गर्ली भनेर सधैं औडाहा भइरह्यो ।  मलाई लाग्यो मेरो हरेक अनुपस्थितिको फाइदा उसले लुट्छे  अनि  आफ्नो बैंस, यौवन, गाँउ भरीका तन्नेरीलाई लुटाउँछे ।  हैट ! कस्तो चण्डाल स्वास्नीको फेला परेछु म ।
रात दिन मलाई यसै पीरले खान थाल्यो । सुत्ने बेलामा पनि सँधै एक न एक निहुँ खोज्यो अनि झगडा गर्यो ।बेग्लै सुत्यो । मलाई लाग्यो अरुकैले अघाइसकी, अब मसँग किन सुत्नु पथ्र्यो र । उसको बानी व्यहोरा सम्झेर मेरो पौरुषत्व सधैं मुर्छित हुन्थ्यो । चार वर्ष यो क्रम चलिरह्यो । तर मैले उसलाई कहिले पनि आफ्नो शंकाकै विषयमा भने प्रत्यक्षरुपमा सोधिन ।  सोध्ने आँट नै गरिन । अरु नै सँग सुतिस कि भनेर कहिल्यै गाली गरिन । किनकि, मलाई लाग्थ्यो मेरो स्वास्नी अरुसँग सुत्नु भनेको मेरै नामर्दपन छताछुल्ल हुनु हो । मेरो मर्दानगी बचाउन म झन झन नामर्द हुदै गएँ ।
लोग्ने स्वास्नीको झगडा सँधै अन्य निहुँ मै हुन्थ्यो । कहिले र्घुक्याएर माइत जान्थी । साता दश दिनमा आँउथी पनि । तर मलाई न ऊ माइत जाँदा ढुक्क हुन्थ्यो न घर फर्कि आँउदा ।  माइत त झन आँखाको अदेख । फर्के पछि झन सिकारीहरुको गाँऊ ।
समय तन्कदै जाँदा मेरो मन भित्रको तनाब पनि बढ्दै गयो । अब म होस गुमाउछु होला, बहुलाउछु होला झैं लाग्थ्यो । आज विहान खै के मन लाग्यो अब यो नर्क सहेर बस्दिन भनी उठेर हिडें । गोठ छाडेर । मैले सबै तनाबबाट एकै पटक मुक्त हुन खोजेको थिएँ ।  तर पनि सकिन ।
∞ ∞ ∞
“अब के गर्ने त दाइ ?” मैले उसको मोटामोटी तनाब र मर्न खोज्नुको रहस्य थाहा पाए पछि पुनः सोधे ।
“जेसुकै होस् अब वार की पार हुन्छ । अब जावोस जता जान मन लाग्छ । निकाल्दिन्छु घरबाट ।” उसले अब भने आफ्नो पुरुषत्व देखायो ।
अरु नै कुनै माध्यमबाट पनि त थाहा पाउलान् नि, मान्छेले ! शारीरिक सम्बन्ध नै राखेको होइन होला नि त ?
“बरु त्यस्तै भइदिए हुन्थ्यो ।  तर कसरी थाहा हुन्छ ? लोग्नेको  मात्र हात पुग्ने ठाँउको कुरा ।  लौ त्यो गाँठो सानै देखि थिएछ भने उसैका बाबु आामालाई थाहा होला । नत्र त ...”
तै एक पटक भाउजुसँग बसेर यो गाँठोको विषयमा पनि गफ गर्नु, अनि पनि चित्त बुझेन भने, साँच्चै वहाँको चरित्र ठीक थिएनछ  भने निकाल्नु नि, हुदैन ?
–“....................”, केही बेर मौन बसेपछि फेरि थप्यो । “जे भए नि भाइ, ज्यान बचेको छ तिम्रै कारणले,  आज मेरै गोठमा बसौं न त ।”
उसले मेरै उपस्थितिमा आफ्नो समस्या सल्ट्याउन खोज्यो ।  आफ्नो जीवन प्रतिको माया र मेरो उपस्थितिको कारणले मर्नु नपरेकोमा कृतज्ञता देखायो । कति छिट्टै समझदार कुरा गर्न लाग्यो, आफै छक्क परें ।
करीब चार बजेको थियो । हामी उत्तर पूर्व जाने गोरेटो बाटो पच्छ्याउदै अघि बढ्यौ । साँझ पर्दा हामी माइ र देउमाई नदीको संगम स्थल फुलुङ्गी दोभानमा नदी तर्दै थियौं ।  करिब एक घण्टा अँध्यारोमा हिडेपछि मर्न नसक्या मान्छेको खेतको गोठमा पुगियो । पुग्दा भाउजु एक्लै अध्यारोमा बसेर सुक्क सुक्क रुदै थिइन् । उसको लोग्ने र साथमा आएको अजनवी देखेर केही सम्हालिदै मट्टितेलको टुकी बालिन् ।  यसरी भेट हुँदा पनि लोग्ने स्वास्नीको बोलचाल भएन ।
–“ भाउजु, नमस्कार !”, मैले नै मुख खोलें ।
भाउजुले नबोलेरै नमस्ते फकाइन् । म झोला राख्दै खेतको आलिमा टुक्रुक्क बसें  भनें –“ टाढा बाट आएको थकाइ पनि धेरै भो, यतै बास माग्ने बिचार थियो । साँघुरो गोठ रहेछ । फेरि तपाईहरु लोग्ने स्वास्नी मात्र हुनुहुदो रहेछ । बरु एउटा राँको चिर्नु पर्ला । म माथि लिङदिङ सम्म पुगेर बास बस्छु ।”
दाजु चैको मुख खोल्न अलि कुटनीतिक कुरा गरेको थिएँ । खुल्यो –“लोग्ने स्वास्नी भए नि ओच्छ्यान बेग्लै हो । पराल माथि सुत्ने हो, बसे भै हाल्छ नि ।”
–“ तपाईको घर चाहि कता नि ? टाढाबाट आएको भन्नु भो”, भाउजुले सोधिन् ।
भनें – मेरो त यहाँबाट टाढै हो , मादिबुङ भन्छन नि, ९ नं. ।
दाजु मलाई केही भन्ने निहुँमा भाउजुलाई अह्राउने , भाउजु पनि त्यसै गरी आफ्ना कुरा राख्ने गर्दै निकै बेर गफ गाफ भए । दुई जनालाई भात पकाएको रहेछ हामी दुईले पहिला र भाउजुले पछि गरेर पालै पालो तीनै जनाले रायोको साग र मोही सँग भात खायौं ।
यिनीहरुको कुरा प्रष्ट त पार्नै पर्यो भनेर मैले अचानक प्रसंग मोडिदिएँ – “भाउजु, तपाईहरुको सम्बन्धमा एउटा सानो कुराले खटपट रैछ । आज तपाईले दाजुलाई सत्य बताइदिनु पर्यो ।”
–“लोग्ने स्वास्नीका बीचमा के छिपेको हुन्छ र ? मैले के लुकाकी छु र ? तन, मन, धन सबै सुम्पेर आएकै हुँ ।  अझै के बाँकी छ र ?” भाउजुले भनिन् ।
– “ तै पनि कैलेकाँही यसो खुलस्त कुरा गर्यो भने मन चङ्गा हुन्छ भन्छन् ।” अनि दाजु तिर फर्किएर भनें – “ लु दाजु, के हो ? शंका लागेको कुरा सोधीहाल, कि मै सोधी दिउँ त ? ”
अब दाजु चैं लाई करै लागेको थिया,े गाँठो फुकाउन । लामो भूमिका बाँधिवरी भएकोले केही सजिलो पनि थियो होला । “ तेरो त्यो गाँठो छ नि, यो गाँउमा कसकसलाई थाहा छ, अनि कसरी थाहा भयो यस्तो कुरा ? भन्  त ।”
शुरुमा त भाउजुले आफ्नै जोइपोइ बाहेक कसैलाई पनि थाहा छैन भनेर जिद्धि गरिरहन् । पछि मैले यो प्रश्नका पछाडि भएको दाजुको शंका, त्यसले निम्त्याएको तनाब अनि त्यसैले गर्दा बिग्रेको सम्बन्धबारे कुरा गरेपछि भाउजु अलि खुलिन् – “भोजेनी दिदीले देउमाइमा नुहाउदै गर्दा देखेर सोधेकी थिइन् । अनि मैले पनि यसबारेमा उनलाई बताएकी थिएँ । उनले अचम्म मान्दै छामेकी थिइन् । के थाहा, उनले अरुलाई सुनाइन कि ?”
–“अनि दाइ, घरि मास्तिर सुम्सुम्यायो, घरी गाँठो छाम्यो, भनेर कसले भनेको रे  खेतमा ?” मलाई लाग्यो अब गाँठो निक्कै खुकुलो भइसकेको छ ।
–अब मैले कुरा बुझें हौ भाइ, भोजेनीले भोजेलाई सुनाइछ । अनि भोजेले मलाई जिस्क्याएको रैछ ।  त्यतिखेर सबैले सुनेका थिए । के थाहा उनीहरुले पनि बुझे कि ? आ ! मैले अलि धेर शंका गरेछुु कि क्या हो ? ” भाउजुको एकै स्पष्टोक्तीले दाजुको चार वर्ष देखि कसिएको भ्रमको गाँठो फुस्कियो ।
–“थुक्क ! एत्ति कुराले गर्दा चार वर्ष देखि मलाई तपाईले हेला गरेको ? बरु उ बेलै सोध्नु नि ? भाउजु अहिले भने निकै आक्रोसित भइन् ।
–“त्यसो होइन भाउजु,  चार वर्षदेखि तपाईलाई हेला गरेको भन्दा पनि चारवर्ष देखि दाजु भित्र भित्रै जल्दै रहेछन् । त्यही रापले कहिले काँही तपाईलाई पनि पोल्यो क्यारे । ” मैले सम्झाएँ ।
– “कहिले काँही होइन बाबु, सधै हो, सधैं ।”, भाउजु पिल पिल रुन लागिन् ।
–“ अझै पनि भाउजु प्रति शंका राख्छौ त दाजै ?  मैले दाजुलाई अन्तिम प्रश्न राखें । भाउजुलाई पनि सजग गराएँ  – “भैगो भाउजु, एउटा आँधी आएको थियो तपाईहरुको जीवनमा अब शान्त भयो । कि तपाईमा पनि कुनै खोट छ ?”
यस पछि आफू मर्नलाई पासो बाँध्दै गर्दा देखिको सबै वृत्तान्तको गफ स्वतस्फूर्तरुपमा दाजु भाउजुबीचमा भए । दुवै लामो बिछोड पछि भेटिए जस्ता देखिए । उन्मुक्त, वर्षा पछिकाे सफा धरती  झैं ।  म प्रति कृतज्ञ पनि देखिए पासोको गाँठो नकसिएकोमा, शंकाको गाँठो फुकेकोमा, सम्बन्ध÷विश्वासको गाँठो कसिएकोमा । 
म भने छिप्पिदो रातको गहिराइमा हलुवामा बलुवा भई उनहरुकै पाहुना बनेर परालमाथि सुतें । माघ महिनाको चिसो स्याठ र माइखोलाको एकोहोरो सुसाईले बिहानीलाई बोलाइरह्यो । भुईमा उज्यालो खस्नासाथ म उकालो लागिसकेको थिएँ ।
 इलाम, २०७४/०४/२५