कविताः मातृभूमी जितपुरप्रति

ढोलेदेवि पवित्र शीर छ यहाँ श्रद्धालुको तीर्थ छ ।
देवीको रसीलो महिमा भजने आधार स्वीकार्य छ ।
फाल्गुनन्द विभुतीको वयभूमि आस्था छ उस्तै गरी
घण्टा माङ्हिममा बजाउन पुगे आनन्द स्वर्गै सरी ।।१।।

हब्बाँ गर्दछ गाईले सबलले लक्ष्मी स्वरुपा बनी
देऊ भन्छ सधैं आहार रसीलो मीठो पुकारा गरी
लक्ष्मीको रसिलो सुस्वाद रसले हुन्छन् अमीरी जन
लक्ष्य कृषकको चुलिन्छ जसरी हिमश्रृंखला आसन ।।२।।

विद्याको अतिनै अपूर्व थल हो यो मेरो मातृभूमी
बुद्धिको पनि त्यो हरीत बिरुवा उमार्ने मातृभूमी
कम्ति सुन्दर फाँट छ र यसको ! उस्तै उपज्युक्त छ ।
हेर्दैमा हृदय अल्हादित भई श्रद्धा, शीर झुकदछ ।।३।।

अम्लिसो अदुवा छ त्यो अकबरे बारीको डिलै भरी
चियाको हरीयो बगान बीचमा गुञ्जिन्छ  रे लैबरी
गर्दामा नहुने रहेछ र यहाँ इलम परिश्रम शुरू ?
पालिन्छन् यसकै अनाज भरमा सम्पुर्ण क्रेताहरु ।।४।।

लिम्बू राई मगर् र भोटे अनि ती ब्राह्मण र क्षेत्रीहरु
कस्तो उत्तम बाग भिन्न थरका फक्रेका पुष्पहरु
आफ्नै भिन्न सबै परम्परामा रमने सँस्कृतिका रक्षक
भिन्न भित्र अभिन्न उत्तम छ यो सहिष्णुता पक्ष त ।।५।।

सिद्धिथुम्का – अजम्बरेहरु मिली जोगाउँछन् सम्पदा
गर्दै स्वागत श्री रबी किरणको स्वर्गीय त्यो भव्यता 
बस्छन् देवहरु गुथेर पगरी स्वर्गै सरी ठाँटमा
बोक्छन् स्वप्नहरु यहाँ सजनले थुम्का अनि फाँटमा ।।६।।

जन्मी यै जितपुर बेंसीको बगलमा हुर्की रमाई यही
आमा तुल्य ममत्व पाएर सधैं बन्ने भनी सद्गुणी
यस्तो प्यारो भूमि पवित्र नगरी पाएर मक्खै बनी
सानैमा चुलबुल गरीगरी सधैं गयौ पढौंला भनी ।।७।।

रम्यौ साथी र शिक्षकहरुसँग मिल्यौ बहुतै पनि
गर्दै कर्म  कुनै पनि बखतमा  गरेर खोस्री खनी
शिक्षाकै क्रममा अलिअलि गरी चढ्यौ उकालो सरी
तिम्रै देनहरु भए यति सबै धन्य छ मातृभूमी ।।८।।