कविताः दुई किनारा

 दुई किनारा 

साँझको शीरमाथि

जुन ढकमक्क फुलेर त्यसैको सुवासले

यो मन त्यसै त्यसै मादक भएको बेला

तिमी आएको भए कति जाति हुन्थ्यो !!

 

आकाशको शरदीय बगैंचामा गम्किएर

झुलेको त्यो जुनसँग

त्यसैको मोहनी मुस्कानसँग लट्ठ परेर

शीतल बतासको मुलयाम डोरीले लिङ्गे पिङ हालेर

तिमी र म,  

पालै पालो, उठ्दै बस्दै, पिङ मच्चाउदै

अल्हादित बन्न

कल्पनातीत भैरेहको बैंसालु बेलामा

तिमी आउनु पर्थ्यौ नि !!

 

तिमीलाई कसले भन्यो,

आकाशको बगैंचा मात्र सुन्दर हुन्छ भनेर ?

धर्तीमै ढकमक्क फुले पनि लजाएर बस्ने,

पुतलीहरुसँग लुकामारी खेल्ने,

जिस्किदै, जिस्किदै, खिलखिलाउदै,

कोपिलाहरुलाई आफूप्रति ईर्श्या जगाउदै

यतै कतै आउदै गरेकी

तिमीलाई नै सम्झिरहेको थिएँ म

तिमी त्यतिखेरै आउनुपर्थ्यो नि !!

 

आउन त आयौ नि तिमी, तर !

कस्तो असमयमा, कस्तो सङ्कटमा !!

जतिबेला म -

उज्यालोको खोजीमा भौतारिदै, भौतारिदै,

रापिलो तेजपुञ्जतर्फ एकोहोरिदै थिएँ ।

सोचें-

त्यो खोजमा साथ दिनेछौ,

मेरो अल्पबुद्धि, अनि तिम्रो दुर्भाग्य,

हाम्रो तेज त्यही बिशाल तेजपुञ्जमा विलय भयो,

त्यतिबेला मैले आफ्नो अस्तित्व गुमाउदै थिएँ,

अब तिम्रो अस्तित्व कहाँ खोजु?

 

आउन त आयौ नि तिमी, तर!!

साँझमा जुन फुल्नु अघि,

पा..री डाँडामा रापिलो सूर्यपिण्ड 

सेलाएर, शक्ति क्षिण भई

भोलिका निम्ति शक्ति संचित गर्न घोरिइरहेको थियो,

मेरो हालत पनि त उस्तै थियो कि !!

सोचें- त्यो शक्ति संचयमा साथ दिनेछौ,

तर तिमीले ठान्यौ-

यस्तो दुर्वल कसरी मेरो रक्षार्थ उभिएला ?

त्यतिबेला मलाई कस्तो निरीह पायौ !

तिमी त सान्त्वना दिएर फर्कियौ,

आफ्नो कर्तव्य पूरा गर्यौ नि, होइन?

हिच्किचायौ नि  होइन, साथ दिन ?

 

सोचेथें जुनझै ढकमक्क फुलेकी तिमी,

आकाशमा फुलेको शरदीय जुनले झै मलाई

अल्हादित बनाउनेछौ, जीवनमा मादकता थप्नेछौ

सोचेथें तिमी र म,

शीतल बतासको मुलयाम डोरीले लिङ्गे पिङ हालेर

पालै पालो उठ्दै बस्दै,पिङ मच्चाउदै

अल्हादित बन्नेछौ- शरदीय साँझको सिरसिर बतासमा ।

 

सबै जुनहरु एकैनाश कहाँ हुदारहेछन र !

सबै जुनले रातमा शीतलता र प्रीत कहाँ पोख्दा रहेछन र !

मेरो त भ्रम यस्तै बसेछ,

संयोगै भनौ-

मैले चाँहदा तिमी आएनौ,

जब आयौ, तिमीले चाहेझै पटक्कै भएन

त्यसैले त आज एउटा नदी बगि..रहेछ,

दुई किनारामा हामीलाई मुकदर्शक बनाएर

 

****